Son Zaman Mecnunu


Hüznü söndürünce aynalar
Dudaklara uçan kahkaha baharı
Her konakta bir güz bıraktı
Ebedilik taşına bile
Daha silik yazıldı ölümlü hatıralar...

 Gölgesi uzadıkça aşkın
Odalarına çöl girdi mecnunun
Caddelerde yürüyemezdi
Gölgesi kısaydı aşkın,bir yorgun öğlesinde
Kentin en ıssız bahçelerine gitti
Çöl kokulu gözlerine
Bir tutam deniz suyu çağıran
Bengisu ülkesinde adı hızır diye yazıldı
Aşka çağrıldı

Kent ölmüş bir leyla'ydı
Uzayan ellerini yere yaydı
Ve kucakladı''Leyla'' diye toprağı
Gün tepeyi öğütürken saçında
Eve döndü şehrin sokaklarından
Yüreğini soğuttu lavaboda

Ellerini sergi gibi topladı
Ve katladı yüreğine
Uzayan çölü yerleştirdi
duvardaki boş çerçeveye
Hüznü söndürünce aynalar
Rüyada mecnun gördü
Ve utandı...

0 yorum:

Yorum Gönder