Ne kadar gitsem o kadar uzak;
Yaşlanınca inceliyor yalnızlık;
Kurur insan hüznü akşama doğru;
Kendim için edinilmiş yolculuk...
Dağ yitiyor,ay seçilmez oldu,su battı;
Şimdi sahiden her şey bir yorum;
O kadar hüzündüm ki,büzüldüm
Ve artık kendimle örtüşmüyorum...
Çok yokuşlar tırmandım,iniş olmadı;
Kim örüyor,görünmüyor,duvarlar...
Ey mevsim!vur hançeri de kopsun,
Beni yazlara bağlayan bağlar...
