Yolculuk ve hüzün

Ne kadar gitsem o kadar uzak;

Yaşlanınca inceliyor yalnızlık;

Kurur insan hüznü akşama doğru;

Kendim için edinilmiş yolculuk...

Dağ yitiyor,ay seçilmez oldu,su battı;

Şimdi sahiden her şey bir yorum;

O kadar hüzündüm ki,büzüldüm

Ve artık kendimle örtüşmüyorum...

Çok yokuşlar tırmandım,iniş olmadı;

Kim örüyor,görünmüyor,duvarlar...

Ey mevsim!vur hançeri de kopsun,

Beni yazlara bağlayan bağlar...

Hilmi Yavuz