AĞIT

Yeryüzüne yıkılmış çamların gövdesinde

Cevapsız sorular gibi kargalar dururdu

Camları boz bulanık yağmurlar ısırırdı

Sokaklarda böcekler kudururdu

Sevdasını yitirmiş evlerin arkasından

Yorgunluğu sıvanmış hasta trenler geçerdi

Rayların ardı sıra mahzun kızlar giderdi

Sonu gelmez tüneller başlardı çocukların içinde

Çocuklar

Elleri böğürlerinde

Zifiri karanlıklara sokulurdu

Gam leşleri kalkanları içinde

Tüm coğrafyalardan kan getirirdi

Gece başlar

Buz dağları kente yürürdü

Bebeklerin kundakları ısınmaz

Annelerin elleri,yürekleri üşürdü

Sırtlanlar ağzı gibi açılmış çukurlardan

Kentin pislikleri akardı

Köprüler üstünden geçilmezdi

Köprüleri tutmuşlardı

Koşardım

''Hay!...'' diye efgarlanır koşardım

Sekiz yüzlü adamlar peşimdeydi

Bin kez tıkasam da kulaklarımı

Bütün çığlıkları duyardım

Ahmed efe